Eergisteren was een absurde dag. Ik zat rustig in de bus naar school toen mijn zusje, die ook in de bus zat, gebeld werd door mijn moeder, om te vertellen dat opa was gestorven. Nu was de situatie rond mijn opa al erg kritiek, maar als je zo uit het niets te horen krijgt dat hij is overleden is toch wel heel erg heftig. Ik ga niet het hele verhaal hier op internet gooien, hoe lief jullie ook zijn, maar het komt erop neer dat het misschien wel beter zo is. Hij was al zo lang ziek en het begon uitzichtloos te worden.
Ik voel me raar, het is nog niet helemaal tot me doorgedrongen. Met vlagen ben ik heel verdrietig, maar zodra ik me onder andere mensen begeef kan ik het grotendeels helemaal loslaten. Erg fijn, maar het is ook goed om er wel veel mee bezig te zijn, anders heelt het nooit. Ik heb nog nooit een dierbare verloren, lucky me, maar dat maakt het wel extra lastig.
Tips zijn ontzettend welkom.
